تومرا خواندی وپروانه شدم
(پروانه)
در وطن مابه قول ِاستادعزیزوغریب به غربت نشسته ام دکتراسماعیل خوئی"شعر"هنرهنرهاست به همین منظوربایدصرفنظرازپیشینه های تاریخی درناخودآگاه مادلایل واضحی برای گرایش به
شعروشاعری وجودداشته باشدمن دربی بضاعتی های خودم جدای از تمامی نُرمهای تشخیص شعروشاعرِخوب به این نتیجه رسیده ام که شاعرانی را بایدشاعرگفت که این توان راداشته باشندکه تاثیراتی را که اززندگی میگیرنددرشعرشان منعکس کنندننشینند تاشعربیایدباشعرزندگی کنندوبه آنچنان درجه ای ازتوانمندی رسیده باشندتادرترسیم شاعرانه‌ی زندگی به محض رویاروئی باهررویدادی بااراده ای قوی دست به سرایش بزنند.من ازآنجاکه درجریان امورعاطفی اخیرپروانه‌ی عزیز بوده ام به جرات باشعرزیبای"تومراخواندی وپروانه شدم"آینده‌ی درخشانی برای این شاعره‌ی عزیزپیش بینی میکنم وبرایش ازصمیم قلب آرزوی سعادت دارم وباافتخارشعر"تومراخواندی وپروانه شدم "ایشان را برای این هفته‌ی پشوتن انتخاب میکنم.
بی گمان خانه‌ی من منتخب است
که درین سیل هیاهوی زمان،به قدمگاه توتبدیل شدست
ازهمان وقت که توآمده ای
غم ازین پنجره‌ی روبه حیاط ِدل من دورشدست
توپدیدارشدی
وای ازقامت پرهیبت تو
دل من میریزد،میلرزد
وهمین لرزیدن،مثل موج دریا
به سکوت مرداب بارهامی ارزد
وسکوت
رخوتی خواب آلود
که به سنگینی شبهای زمستانی بود
هرچه میجستم ومیکاویدم
دورترمیماندم
وبه هرکس که ازین حول وحوالی میگشت
دست می افشاندم
که مبادابه درخانه‌ی من آیدوافتدگذرش
پیله ای بودمرا
نه درآن شوق شکستن هابود
ونه اندیشه‌ی رستنهابود
هیچ درپیله‌ی من صحبت ازرفتن وپروازنبود
شورِآغاز نبود
تومراخواندی وپروانه شدم
مست بی باده وپیمانه شدم
وای ازقامت پرهیبت تو
وای ازجاذبه‌ی چشمانت
وای ازسحرکلام نابت
تو خودت میدانی
دل من بازشده بی تابت
راستی،یادت هست که به من میگفتی
"نریان"اسب سیه یال منی
ومن سرکش ومغرور،چه رام،
مادیان تو شدم؟
شوق پروازمرامیشکفد
تو به من بال بده
توبه من درتب این خاطره ها
فرصت تکراربده!
با این شعر زندگی کردم خیلی زیبا بود به حسن انتخابت تبریک میگم و خواستم بگم به یادتم.
تا حالا اینجا نیومده بودم .خیلی از پست هات رو نگاه کردم و برام جالب بود .
واقعا شادم از بودنت.