بی ریااگراین پست سهمی اززیبائی برده باشدآنرابه پای دوست نادیده ام سنجاقک میریزم وازاین کاربی شائبه احساس سرافرازی میکنم.تردیدندارم،کسیکه ازجهنم زشتی هاعبورنکرده باشدزیبائی های بهشتی رادرنمیابد.

برای اولین باررنگین کمان راازورای پرده‌ی اشک زلال دوران کودکیم دیدم این استکه یادشکوهمندش درقواره‌ی یک سنجاقک نه شگفت زده ام میکندونه به حیرتم وامی دارد،ازنخستین دیداربه این سومن رنگین کمان راروی حباب درشت کف صابون درحمام ،روی رقص گیسوان عطرافشان ِشبق گون خواهرم زیر آفتاب وروی آبشارآب پاشی که پدرروی اطلسی های تُردورنگین ومعطرمی ریخت می دیدم.به هرروی رنگین کمان برای من داستان درازدامنی دارد.شایدازاین جهت باشدکه سرانجام درداستان کوتاه منشوراشک قلم به خونابه‌ی جگرزدم تاآنچه را درمن تحت تاثیرقرارداده بودبه نگارش درآورم.اعتراف میکنم که همه‌ی جان کندن های صاقانه ی من قادرنبوده است اندکی فقط اندکی ازشکوه وعظمت وزیبائی ایریس خدابانوی رنگین کمان رابازگوکنداگرچه همه‌ی تاثیرش ازشط خون دلهای بخش هائی اززندگی یک انسان عبورکرده باشد.به همین مناسبت جاجائی ازآن رابازنویسی میکنم ولی بعلت عدم امکان دسترسی به همه‌ی آن،ساماندهی نظم پریشانش رادرذهن زیبای شما تعقیب میکنم.

*بیهوده نبودعشق من به رقص ِرنگ،بَرپَرِطاووس وبال ودُم ِخروس زیرنور،وحرمان وحسرت بوی خوش در مذلت ِسیاه ازتباهی رنج ونکبت ِبوی نم ونای ونفت وتعفن وگندیدگی!

*رنگین کمان همان تمنای همیشگی رادرمن زنده میکرد،تمنائی که ازکودکی بامن همراه شدویک دم مرارهانکرد تمنائی که تاآن زمان برآورده نشده بود،تمنائی که هرگزبرآورده نشد،من عازم سفربودم وسوت قطارناخودآگاه به سرعت قدمهای من افزوده بود،بی حهت نبودکه رنگین کمان بتدریج ازمیدان دیدمن بیرون میرفت ومن به سختی می کوشیدم باچرخاندن سرم تاآخرین لحظه‌ی ممکن چشم ازآن برندارم.

*گذشته های دردآور،چون چراغ مرداب پیوسته مارابه سوی خودمی خواندوآینده تنهامرئی شدن زخمهای پنهان را امکان پذیرمی کندوبی رحمانه لحظه به لحظه گریزازقفس نامرئی مرگ راغیرممکن می کند!می دانم درهمین اتاق بودولی نمیدانم درکدام کتاب خوانده بودم که:"...خواب میدیدم که سواره دربیابان بیکران می روم برباره‌ی تیزپای خودوبرزمین،نه خاروعلف که شمشیرتیزمی روئید..."

*باررنگین وخیال انگیزی که این کمان جادوئی به پشت خودمی کشدمی تواندهمه‌ی هستی مرادرمحمل وسوسه انگیزخاطرات،بین آغازوانجام زندگی به نوسان درآورد.آغازی که ازعمق تاریکی برآمدوانجامی که دیریازوداز راه فراخواهدرسیدوچون دهان حریص مغاک مخوفی مراخواهدبلعیدتاشایددرژرفای تاریکی ِغلیظ ِپرسکون وسکوت ِشب ابدیش همه چیزرافراموش کنم.شایداین خاطرات بتوانندمرامشغول کنندتابهتربتوانم سنگینی کسالت باراین سفرپرخفت را تحمل کنم.سفری که بیهودگی رفت وبرگشت گهواره ای خالی رادرفضای مرگباراتاق نیمه تاریکی زنده می کند که دستان خشکیده‌ی زنی کودک رنجوری راازآن بیرون کشیده است!اتاقی که بوی نم ونفت ونکبت میدادومی شد گفت:آنچه دراین تاوانگاه به ما گذشته می تواندتاوان همه‌ی گناهانی باشدکه ابنابشرمرتکب شده اند!