نازنین
زمستان ازحضورِتوشرمسارست
دیو ِپلید ِزشتی
ازنگاه ِتومی رمد
با اشاره ی تو
کوزه‌ی کهنه‌ی فقر
درتمنای بارگیری ازچشمه
بردوش عروس بهار
می رقصد
باغ های خزان زده
به یُمن ِقدمهای توبهارمی شوند
یادتو
خوی خوش وعطرِدل کش ِتن ِطنازت
همراه ِنسیم ِنفس های گرمت
تلواسه‌ی هزاراندوه را
ازغبار ِنگاه ِ چشمان ِهراس می گیرد
باخنده هایت سرمست می شوم
وقتی سحرازراه برسد
ورشیدترین جوان ِقبیله‌ی غروروتوانائی
گردنبند ِمروارید ِهزاربوسه رابه گردنش بیاویزد
درطلوع ِتبسم خورشید
رقص ِشادوبا شکوه ِمردان وزنان ِ
سیاه چادرنشین ِایل
دربازی پرکرشمه‌ی
ابروافق
زیر ِآسمان ِآبی بی ابر
دردشت ِگشاده دست
آغازمی شود
اندوه می رودوشادی
از هجران ِهجرت هزارساله
برمی گردد