نسخه قابل چاپ

لالایی

Your image is loading...

لالایی

لالایی ها، نخستین شعرهای نانوشته ی زنان ایرانی

گفته اند:

«لالایی» نخستین پیمان آهنگین و شاعرانه ای است که میان مادروکودک بسته می شود.رشته ای است،نامریی که ازلب های مادرتا گوش های کودک می پوید وتاثیر جادویی آن خواب ژرف و آرامی است که کودک رافرامی گیرد.رشته ای که حامل آرمان ها وآرزوهای صادقانه و بی وسواس مادراست وتکان های دمادم گاهواره برآن رنگی ازتوازن وتکرارمی زند.و این آرزوها آنچنان بی تشویش وساده بیان می شوندکه ذهن شنونده دراینکه آنهاآرزوهستند یاواقعیت،بی تصمیم وسرگردان می ماند.انگارکه مادربا تمامی قلبش می خواهدکه بشودومی شود.

درلالایی که درپی می آید،مادرآرزومی کند،کودکش بزرگ شود،

به ملا برود،وباسوادشود :

لالالالاعزیز ِترمه پوشم کجا بردی کلیدعقل وهوشم
لالالالا که لالات بی بلاباد خودت ملا، قلمدونت طلا باد

روی برگهای دیگرخیزران کلیک کنیدومطالب آنهاراقضاوت کنید

_درلینک کدو(میناهمچون نوازنده والاکلنگ باز)راببینید

http://abzarekaremina.blogsky.com

_درلینک خورشید(عکسی)راببینید

http://kho-r-shid-blogsky.com

_درلینک ماهتاب(عکسی)راببینید

http://maahtab.blogsky.com/

_درلینک فیروزه (میناومینو)رابخوانید

http://firooze.blogsky.com